Abstract
This article examines early recordings of Georgian folk music and their use by present-day singers through the dual lens of ethnography and media archaeology. One song in particular, recorded in 1907 and re-created in concert in 2009, demonstrates a complex negotiation between changing ideals of vocal timbre and the desire to be faithful to all aspects of the original recording, even mistakes or idiosyncrasies. Throughout, Anzor Erkomaishvili looms large as a dominant figure: founder of the most famous ensemble in Georgia, archivist in search of old records, and elegiac narrator of a family saga at the heart of Georgian music history.
წინამდებარე სტატია განიხილავს ქართული ხალხური მუსიკის ადრეულ ჩანაწერებს და მათზე აღბეჭდილი სიმღერების შესრულებას თანამედროვე მომღერლების მიერ. საკითხი განხილულია, როგორც ეთნოგრაფიულ, ისე მედია არქეოლოგიურ ჭრილში. ნაშრომში ყურადღება გამახვილებულია 1907 წლის ჩანაწერში აღბეჭდილ სიმღერაზე, რომლის სცენაზე კვლავწარმოების მომსწრე, 2009 წელს გავხდით. აღნიშნული შესრულება, იმ რთულ პროცესს წარმოაჩენს, რომელიც ხმის ტემბრთან დაკავშირებული იდეალების ცვლილებას და პირველწყაროში არსებული ყველა ასპექტის მიმართ ერთგულებას გულისხმობს. შემსრულებლები, პირველწყაროში არსებულ შეცდომებს, ჩანაწერის ხარვეზებსა და სხვა თავისებულებებსაც ითვალისწინებენ.
ანზორ ერქომაიშვილის მოღვაწეობა, საკითხის განხილვისას—ერთგვარ გამადიდებულ შუშას წარმოადგენს. მან დააარსა ყველაზე ცნობილი ანსამბლი საქართველოში; ის გახლავთ ძველი ჩანაწერების მაძიებელი, არქივისტი და ქართული მუსიკის გულში აღმოცენებული ოჯახური საგას ელეგიური მთხრობელი.
